مانند بسیاری از پروژه های بلاک چین، اصطلاح “قرارداد های هوشمند” باعث ایجاد سردرگمی در بین کاربران شده است. یک تکنولوژی جدید که توسط بلاک چین های عمومی ساخته شده است، درک قرارداد های هوشمند سخت است زیرا مفاهیم گیج کننده ای در آن وجود دارد.
در حالی که یک قرارداد استاندارد شامل قوانینی برای یک ارتباط است (معمولا یک قانون قابل اجرا است)، یک قرارداد هوشمند این ارتباط را با کد های رمزنگاری برقرار می کند.
به طور خلاصه، قراردادهای هوشمند، برنامه هایی هستند که دقیقا همانطور که توسط سازندگان مشخص شده اند، اجرا می شوند.
ایده اولیه آن در سال ۱۹۹۳ توسط یه مهندس کامپیوتر و رمزنگاری به نام نیک سابو به عنوان یک دستگاه داد و ستد خودکار معرفی شد. معروف ترین مثال آن یک دستگاه های فروش چیپس یا نوشابه است که با وارد کردن مبلغ به طور خودکار نوشابه یا چیپس دریافت می کنید. در اینجا هم ، کاربران اتریوم می توانند با استفاده از یک قرارداد هوشمند، ۱۰ اتریوم را به یک دوست در یک تاریخ خاص ارسال کنند. (می توانید به راهنمای ما “داستان پیدایش اتریوم” مراجعه کنید).
در این حالت، کاربر یک قرارداد را ایجاد می کند و داده ها را به آن قرارداد ارسال می کند تا بتواند دستور دلخواه را اجرا کند.
اتریوم یک پلتفرم است که به طور خاص برای ایجاد قراردادهای هوشمند ساخته شده است. اما این ابزار جدید(قرارداد های هوشمند) فقط برای یک کار خاص ساخته نشده اند. توسعه گران آن معتقدند که قرارداد های هوشمند حتی می توانند ساختمان بلاک ها را برای ساخت برنامه ها یا شرکت های غیرمتمرکز شکل دهند.
قرارداد های هوشمند چگونه کار می کنند؟
شایان ذکر است اولین بار بیت کوین از قرارداد های هوشمندانه برای انتقال ارز از فردی به فرد دیگر استفاده کرد.به این صورت که شبکه گره (node) ها تنها با شرایط خاص تراکنش ها را تایید می کنند. اما بیت کوین فقط برای انتقال ارز از قرارداد های هوشمند استفاده می کند. در مقابل، اتریوم محدودیت بیت کوین را ندارد و به توسعه دهندگان اجازه ایجاد برنامه های مختلف قرارداد های هوشمند را می دهد.
قراردادهای هوشمند می توانند:
- برنامه ای مانند حساب های مشترک ایجاد کند که به صورت خودکار و بدون عوامل انسانی فعالیت کند (مثلا بودجه ای به برنامه بدهند و فقط در صورت توافق همه افراد مقداری بودجه آزاد شود)
- ساخت برنامه هایی برای بیمه افراد
- ارائه خدمات به برنامه های دیگر (مثلا چگونه یک نرم افزار کتابخانه کار کند)
- ذخیره اطاعات مانند ذخیره اطلاعات یک دامنه یا یک پرونده
قدرت در تعداد
قراردادهای هوشمند احتمالا مکمل یک دیگر هستند و به یکدیگر کمک خواهند کرد.
مثلا در یک برنامه مبتی بر آب و هوا، یک قرارداد از داده های بیرونی برای تعیین آب و هوا استفاده می کند و قرارداد دیگری می تواند شرط را براساس اطلاعات آب و هوایی اجرا کند که مثلا اگر دمای هوا ۳۲ بود این کار را بکند ویا مثلا اگر دمای هوا ۴۰ بود کار دیگری را انجام دهد
اجرای هر قرارداد نیازمند کارمزد تراکنش های اتریوم است که مفدار این کامزد ها بسیار کم بوده مقدارمحاسباتی که انجام می شود بستگی دارد.
همانطور که در راهنمای ما توضیح داده شده است “اتریوم چگونه کار می کند؟“، اتریوم زمانی کد قرارداد های هوشمند را فعال می کند که یک کاربر یا قرارداد دیگر کارمزد کافی برای هر تراکنش خود را پرداخت کند.
سپس ماشین مجازی اتریوم کد قرارداد های هوشمند را در “bytecode” اجرا می کند و می توانند در شبکه خوانده شوند.